Even geduld alstublieft, de wachttijd bedraagt nog 39 jaar en vier maanden.

Net als ieder ander doe ik zo nu en dan aan zelfdiagnostiek. Ongeveer een maand geleden viel mijn keuze op de – nóg niet in DSM opgenomen – aandoening die mentaal pensioen genoemd wordt. De meest voorkomende symptomen zijn:

• Verveling. Alles is saai;
• Doen wat moet, maar ook echt niets meer;
• Geen behoefte aan uitdaging of ontwikkeling (het is toch fijn als je nergens écht je best voor hoeft te doen!?)
• ‘’Hoeveel jaar moet ik nog werken? Oei, nog 39 jaar en 4 maanden..’’.

Het is ongetwijfeld een open deur, maar de oorzaak heeft te maken met het verlies van persoonlijke motivatie. Als je niet oppast sluipt het er zonder waarschuwing in en sta je ineens mentaal in de wacht. Dit gebeurde bij mij en ik zie het bij velen om mij heen. Bij hele organisaties zelfs. En dat is natuurlijk waar ik – op deze ‘’zeer subtiele wijze’’ –  naartoe wil.

Steeds meer van de organisaties waar ik kom lijken in meer of mindere mate mentaal gepensioneerd. Medewerkers komen hier netjes op tijd en doen wat van hen verwacht wordt. Niks mis mee zou je zeggen. Maar als je goed kijkt zie je het volgende: medewerkers wachten. Op de pauze, op de afronding van een taak en het einde van de dag of week.

Ik zie hoe ondernemers, leidinggevenden en HR-afdelingen hun best doen om de mentaal gepensioneerden en daarmee de organisatie te helpen. Ik zie de goede intenties. Maar, ik zie ook dat de focus vaak ligt op belonen, het terugdringen van verzuim en het aantrekken van nieuw – niet ‘’gepensioneerd’’ – personeel. Niet onbegrijpelijk, maar dit is symptoombestrijding. Een paracetamol nemen wanneer je pijn hebt helpt, maar lost niets op als er écht iets aan de hand is. Professionele hulp zoeken, samen de oorzaak achterhalen en deze persoonsgericht behandelen (in de meeste gevallen) wel.

Zo ook in mijn geval, gelukkig. Lui zijn en genieten van mijn resterende 39 jaar en vier maanden leek aantrekkelijk, maar mijzelf weer ontwikkelen en uitdagen nog iets meer. En dit komt vast niet als een verassing: het medicijn bleek wederom voor de hand liggend. Opschudding. Tóch die nieuwe uitdaging aangaan, meer verantwoordelijkheid en gewoon eens even alles anders. Mijn mentale pensioen is als sneeuw voor de zon verdwenen.

Heb jij het ook wel gehad met die gepensioneerde mentaliteit in de organisatie? Wil je weer ergens binnenstappen waar je een gevoel krijgt van levendigheid? En waar samen keihard gewerkt kan worden, om vervolgens voldaan te genieten van alle resultaten?

Vast. Wie wil dat nu niet.

Ben je er dan ook klaar voor om de boel eens Flinc op te schudden?